Kemençenin Yanında Elektronik Müzik Olmaz
Giresun Görele'de bu yıl 15.’si düzenlenen Geleneksel Uluslararası Kemençe ve Horon Festivali, Karadeniz’in kadim ezgileriyle, toprağa vuran ayakların ritmiyle, binlerce insanı bir araya getirdi. Ancak ne yazık ki bu yıl festivalin ruhunu zedeleyen bir tercihle karşı karşıya kaldık. Festival sahnesine davet edilen pop müzik sanatçısı Otilia, horonun ve kemençenin doğasına tamamen aykırı bir profil çiziyor.
Bir Karadeniz festivali düşünün; ismi “kemençe” ve “horon”. İki kelime, sadece müzik türü değil, bir yaşam biçimini, bir coğrafyanın yüzyıllardır süregelen kültürel hafızasını temsil ediyor. Bu iki kutsal kelimenin gölgesinde, elektronik ritimlerle sahneye çıkan bir pop yıldızının ne işi olabilir?
Kusura bakılmasın ama bu tercihler, kültürel mirasımızın sulandırılması, gelenekten uzaklaştırılması anlamına gelir. Bu festival popülerlik yarışının değil, kültürel sadakatin bir sahnesi olmalıdır. Gençleri festivale çekmek uğruna yapılan bu tür “renkli” dokunuşlar, aslında kültürel bulanıklık yaratıyor.
Daha da vahimi şu: Otilia gibi uluslararası bir isme ödenecek yüksek sahne bedelleri, neden yerel sanatçılara yönlendirilmez? Neden kemençeyi doğduğu topraklarda hakkıyla çalan genç sanatçılarımız desteklenmez? Aramızda onlarca, yüzlerce mahalli sanatçı varken, neden kültürel bağlamdan tamamen kopuk bir isim, sahnenin merkezine yerleştirilir?
Bu festivalin adı boşuna “geleneksel” değil. Gelenek, her rüzgarda savrulan bir yaprak değil, kök salmış bir çınardır. Biz o çınarın dallarını, popüler kültürün keskin makasıyla budamaya kalkarsak, geleceğe gölge düşürürüz.
Kemençeyi eline alıp dedesinden öğrendiği ezgileri çalan bir çocuğun sesi, Otilia’nın elektronik melodilerinden çok daha kıymetlidir bu topraklarda. Çünkü biri yaşatır, diğeri sadece eğlendirir. Horonun ruhu, sahici olandır; içten, yerli ve samimi olan.
Yetkililere çağrımdır: Lütfen festivallerimizi vitrin yarışına çevirmeyin. Köklerimize sadık kalalım. Kemençeye, horona, emeğe, yerli sanatçılarımıza sahip çıkalım.
Bu toprakların sesi dışardan değil, içerden yükselmelidir.
